O descubrimento do poliuretano [PU] remóntase ao ano 1937 por Otto Bayer e os seus compañeiros de traballo nos laboratorios de IG Farben en Leverkusen, Alemaña.Os traballos iniciais centráronse nos produtos de PU obtidos a partir de diisocianato alifático e poliurea formadora de diamina, ata que se realizaron as interesantes propiedades do PU obtido a partir dun diisocianato e glicol alifáticos.Os poliisocianatos quedaron dispoñibles comercialmente no ano 1952, pouco despois de que se producise a escala comercial de PU (despois da Segunda Guerra Mundial) a partir de diisocianato de tolueno (TDI) e poliois de poliéster.Nos anos seguintes (1952-1954), Bayer desenvolveu diferentes sistemas de poliéster-poliisocianato.
Os poliois de poliéster foron substituídos gradualmente por poliois de poliéter debido ás súas varias vantaxes, como o baixo custo, a facilidade de manexo e a mellora da estabilidade hidrolítica sobre os primeiros.O poli(tetrametilén éter) glicol (PTMG), foi introducido por DuPont en 1956 pola polimerización do tetrahidrofurano, como o primeiro poliéter poliol comercialmente dispoñible.Máis tarde, en 1957, BASF e Dow Chemical produciron polialquilenglicoles.A partir de PTMG e 4,4'-difenilmetano diisocianato (MDI) e etilendiamina, Dupont produciu unha fibra de Spandex chamada Lycra.Coas décadas, o PU pasou de escumas flexibles de PU (1960) a escumas de PU ríxidas (escumas de poliisocianurato-1967) xa que se dispoñían de varios axentes espumantes, poliéter poliois e isocianato polimérico como o polimetilendifenil diisocianato (PMDI).Estas espumas de poliuretano baseadas en PMDI mostraron unha boa resistencia térmica e retardo de chama.
En 1969, introduciuse a tecnoloxía de Moldeo por Inxección de Reacción de PU [PU RIM] que avanzou aínda máis no Moldeo por Inxección de Reacción Reforzada [RRIM] producindo material de PU de alto rendemento que en 1983 deu o primeiro automóbil de carrocería de plástico dos Estados Unidos.Na década de 1990, debido á crecente concienciación sobre os perigos do uso de cloroalcanos como axentes espumantes (protocolo de Montreal, 1987), varios outros axentes expansivos saíron no mercado (por exemplo, dióxido de carbono, pentano, 1,1,1,2-). tetrafluoroetano, 1,1,1,3,3- pentafluoropropano).Ao mesmo tempo, a tecnoloxía de revestimento por pulverización de PU e poliurea de dous paquetes entrou en xogo preliminar, que presentaba vantaxes significativas de ser insensible á humidade cunha reactividade rápida.Entón floreceu a estratexia da utilización de poliois a base de aceite vexetal para o desenvolvemento de PU.Hoxe, o mundo da PU percorreu un longo camiño a partir de híbridos de PU, compostos de PU, PU sen isocianato, con aplicacións versátiles en varios campos diversos.O interese pola PU xurdiu debido ao seu sinxelo protocolo de síntese e aplicación, reactivos básicos sinxelos (poucos) e propiedades superiores do produto final.As seccións seguintes ofrecen unha breve descrición das materias primas necesarias na síntese de PU, así como da química xeral implicada na produción de PU.
Declaración: o artigo está citado © 2012 Sharmin e Zafar, licenciado InTech.Só para comunicación e aprendizaxe, non faga outros fins comerciais, non representa os puntos de vista e opinións da empresa, se precisa reimprimir, póñase en contacto co autor orixinal, se hai infracción, póñase en contacto connosco inmediatamente para eliminar o procesamento.